هدف این استاندارد، تجویز نحوه حسابداری داراییهای نگهداری شده برای فروش و نحوه ارائه و افشای عملیات متوقف شده است. به طور مشخص، این استاندارد موارد زیر را الزامی کرده است: الف) داراییهایی که معیارهای طبقه‌بندی به عنوان «نگهداری شده برای فروش» را احراز می‌کنند، باید به اقل مبلغ دفتری و خالص ارزش فروش اندازه‌گیری شوند و احتساب استهلاک آنها نیز باید متوقف شود، و ب) داراییهایی که معیارهای طبقه‌بندی به عنوان «نگهداری شده برای فروش» را احراز می‌کنند (در صورت وضعیت مالی)، و نتایج عملیات متوقف‌شده (در صورت سود و زیان) باید به طور جداگانه ارائه شود.
وقتی همه کم‌توجه‌ایم!
این استاندارد حسابداری جزو اون گروه از استانداردهاست که هم از طرف واحدهای تجاری، هم از طرف حسابرسان و هم از طرف استفاده‌کنندگان صورتهای مالی اونطور که باید و شاید مورد توجه قرار نمیگیره!
داراییهای غیرجاری نگهداری‌شده برای فروش
برای درک درست و دقیق این اصطلاح باید این دو مورد رو بخوبی آموزش دیده باشیم:
- تعریف داراییهای جاری و غیرجاری
- شرایطی که در این استاندارد برای طبقه‌بندی داراییهای غیرجاری به عنوان داراییهای غیرجاری نگهداری‌شده برای فروش مقررشده (در بندهای 8 و 9)
روش اندازه‌گیری متفاوت
دارایی غیرجاری نگهداری‌شده برای فروش، هر چی که باشه (دارایی ثابت مشهود، نامشهود، سرمایه‌گذاری بلندمدت، دارایی زیستی ...) در تاریخ تغییر طبقه‌بندی، باید مبلغ دفتریش به روش اندازه‌گیری قبلی بروز بشه؛ و در پایان دوره گزارشگری هم به اقل مبلغ دفتری و خالص ارزش فروش گزارش بشه.
توقف استهلاک
علاوه بر تغییر روش اندازه‌گیری داراییهای غیرجاری نگهداری‌شده برای فروش، از تاریخ تغییر طبقه‌بندی اونها به عنوان نگهداری‌شده برای فروش دیگه نباید برای اون دارایی غیرجاری هزینه استهلاک اندازه‌گیری کنیم (البته اگه استهلاک‌پذیر باشه)
چرا؟ چون دیگه از اون دارایی در انجام عملیات در حال تداوم واحد تجاری استفاده نمیکنیم. یعنی دیگه مبلغ دفتری اون دارایی از طریق استفاده مستمر ازش بازیافت نمیشه.
دیدگاه خود را بنویسید