هدف این استاندارد، تشخیص واحدهای تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداری و تجویز گزارشگری مالی پاره‌ای اطلاعات خاص درباره آنها در مرحله قبل از بهره‌برداری است. البته لازم به ذکر است، معیارهای شناخت و اندازه‌گیری معاملات و سایر رویدادهای مالی و نیز بخش عمده گزارشگری مالی واحدهای تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداری و واحدهای تجاری در حال بهره‌برداری مشابه است.
استاندارد قدیمی، بدون تغییر، و بدون معادل بین‌المللی
استاندارد حسابداری 24 در اولین مجموعه استانداردهای حسابداری لازم‌الاجرا در ایران نبود؛ ولی از یکسال بعدش (یعنی از سال 1381) تا الان بدون کوچکترین تغییری لازم‌الاجراست.
نکته بعدی اینکه در بین استانداردهای بین‌المللی حسابداری (IASها) و استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی (IFRSها) استانداردی با این موضوع نداریم.
الزامات اصلی استاندارد
این استاندارد جزو استانداردهای جمع و جور و کم‌حجم محسوب میشه و فقط به این دو موضوع میپردازه:
- یک) کدوم واحدهای تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداری هستند؟ و
- دو) این واحدهای تجاری چه الزاماتی رو باید در گزارشگری مالی رعایت کنند؟
واحد تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداری
از نظر استاندارد، واحد تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداری به واحدی اطلاق میشه که بخش عمده کوششهای خودش رو برای ایجاد یه فعالیت جدید بکار برده باشه؛ و یکی از شرایط زیر در مورد اون صدق کنه:
- الف. عملیات اصلی برنامهریزیشدهاش، هنوز شروع نشده باشه، یا
- ب. عملیات اصلی برنامهریزیشدهاش، شروع شده باشه؛ ولی هنوز درآمد عملیاتی قابل توجهی از اون حاصل نشده باشه.
طبق استاندارد حسابداری 24 (برای ایجاد یکنواختی) فرض بر اینه هر واحد تجاری که درآمد عملیاتیش کمتر از حدود 20% درآمد عملیاتی برنامهریزیشدهاش باشه، واحد تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداریه.
مثلا، اگه واحد تجاری ما یه تولیدکننده سیمان باشه، و برنامه‌ریزی کرده باشیم سالانه حدود هزار میلیارد تومن فروش داشته باشیم؛ تا زمانیکه فروش ما کمتر از 200میلیارد تومنه، از نظر این استاندارد واحد تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداری محسوب میشیم.
حسابداری مخارج قبل از بهره‌برداری
اگه سنتون کمتر از حدود چهل ساله، به احتمال زیاد یادتون نمیاد که قبلا واحدهای تجاری مخارج قبل از بهره‌برداری رو به عنوان دارایی (با همین عنوان) شناسایی میکردند، و بعد از رسیدن واحد تجاری به بهره‌برداری، این دارایی کذایی رو مستهلک میکردند. ولی بعد از لازم‌الاجراشدن استانداردهای حسابداری، با توجه به اینکه بخش قابل‌توجهی از مخارج قبل از بهره‌برداری، فاقد معیارهای شناخت به عنوان دارایی هستند، در همون دوره وقوع به‌عنوان هزینه شناسایی میشن.
طبق مفاهیم نظری گزارشگری مالی و الزامات استانداردهای حسابداری، مخارج واحدهای تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداری رو میتونیم به سه گروه زیر طبقه‌بندی کنیم:
- مخارج تحصیل داراییها،
- مخارج دارای منافع اقتصادی آتی ولی فاقد معیارهای شناخت داراییها، و
- مخارج فاقد منافع اقتصادی آتی
در انطباق با مفاهیم نظری گزارشگری مالی و الزامات استانداردهای حسابداری، تنها گروه از مخارج واحدهای تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداری که باید به عنوان دارایی شناسایی بشن، گروه اول هستند. یعنی دو گروه بعدی باید در دوره وقوع به عنوان هزینه دوره شناسایی بشن.
مثلا، مخارج تحصیل داراییهای ثابت مشهود، داراییهای نامشهود، موجودی مواد و کالا، پیش‌پرداختها، ...، که معیارهای شناخت داراییها رو دارند. اینها تنها مخارج واحدهای تجاری در مرحله قبل از بهره‌برداری هستند که باید به عنوان دارایی شناسایی بشن.
دیدگاه خود را بنویسید