دنیل کانمن (Daniel Kahneman) جزو معدود انسانهایی است که نگاه من به زندگی را دگرگون کرد. فرضیات مبتکرانه او درباره نحوه قضاوت و تصمیم‌گیری انسانها در رویارویی با مسائل خرد و کلان زندگی آنچنان ساده (قابل‌درک) و برای همه ما آشنا و ملموس است؛ که پس از اطلاع از آنها، گویی از خواب هزاران ساله برمی‌خیزیم و به یکباره نگاهمان به خود، تصمیماتمان، و هر آنچه تا به حال در این زندگی بر ما گذشته است، دگرگون می‌شود. آموزه‌های دنیل کانمن، بسیار فراتر از آنکه فقط محدود به کاربست در اقتصاد و بازارهای مالی باشد؛ رموز خودشناسی ما انسانهاست.

طبق اطلاعیه مورخ 9 فروردین 1403 هیات استانداردهای بین‌المللی حسابداری (IASB) ویرایش نهایی استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی 18 (استاندارد جدید ارائه صورتهای مالی) (IFRS18) در روز سه‌شنبه، 21 فروردین 1403 منتشر خواهد شد.

از ابتدای سال 2027؛ استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی 18 «ارائه و افشا در صورتهای مالی» جایگزین استاندارد بین‌المللی حسابداری 1 «ارائه صورتهای مالی» خواهد شد (IFRS18 از سال 2027 جایگزین IAS1 خواهد شد). آیا ارائه صورتهای مالی دگرگون خواهد شد؟ یا به اصلاحاتی جزئی بسنده میشود؟

سه الزام اصلی این استاندارد عبارتست از: الف) تعریف ارزش منصفانه؛ ب) تعیین چارچوب اندازه‌گیری ارزش منصفانه؛ و پ) الزام افشا درباره اندازه‌گیری ارزش منصفانه. این استاندارد، در مواردی کاربرد دارد که دیگر استانداردهای حسابداری، اندازه‌گیری ارزش منصفانه یا افشا درباره اندازه‌گیری ارزش منصفانه (و اندازه‌گیریهای مبتنی بر ارزش منصفانه، مانند ارزش منصفانه پس از كسر مخارج فروش، یا افشا درباره آن اندازه‌گیریها) را الزامی یا مجاز کرده باشد (به استثنای موارد مشخص‌شده در بندهای 6 و 7).

هدف این استاندارد، الزام واحد تجاری به افشای اطلاعاتی است که استفاده‌کنندگان صورتهای مالی را قادر به ارزیابی موارد زیر کند: الف) ماهیت منافع آن در واحدهای تجاری دیگر و ریسکهای مرتبط با آن منافع؛ و ب) آثار آن منافع بر وضعیت مالی، عملکرد مالی و جریانهای نقدی واحد تجاری.

هدف این استاندارد، تعیین اصول گزارشگری مالی برای واحدهای تجاری است که در توافقهای تحت کنترل مشترک (یعنی مشارکتها) منافعی دارند. این استاندارد برای دستیابی به هدف فوق، کنترل مشترک را تعریف می‌کند و هر واحد تجاری را که طرف یک مشارکت است ملزم میکند با ارزیابی حقوق و تعهدات خود، نوع مشارکت را تعیین کند و حسابداری حقوق و تعهدات خود را باتوجه به نوع مشارکت انجام دهد.

هدف این استاندارد، تعیین اصول ارائه و تهیه صورتهای مالی تلفیقی در زمانی است که واحد تجاری، یک یا چند واحد تجاری دیگر را کنترل می‌کند. استاندارد برای دستیابی به این هدف: الف) واحد تجاری (واحد تجاری اصلی) که بر یک یا چند واحد تجاری دیگر (واحدهای تجاری فرعی) کنترل دارد را ملزم به ارائه صورتهای مالی تلفیقی می‌کند؛ ب) اصل کنترل را تعریف می‌کند و کنترل را مبنای تلفیق قرار می‌دهد؛ پ) نحوه بکارگیری اصل کنترل را برای تشخیص کنترل سرمایه‌گذار بر سرمایه‌پذیر و در نتیجه الزام تلفیق سرمایه‌پذیر، مشخص می‌کند؛ ت) الزامات حسابداری تهیه صورتهای مالی تلفیقی را تعیین می‌کند؛ و ث) واحد تجاری سرمایه‌گذاری را تعریف می‌کند و مستثنی شدن برخی واحدهای تجاری فرعی واحد تجاری سرمایه گذاری از تلفیق را تعیین میکند. لازم به ذکر است، این استاندارد، الزامات حسابداری ترکیبهای تجاری و تأثیر آنها بر تلفیق، شامل سرقفلی ناشی از ترکیبهای تجاری را دربرنمی‌گیرد (به استاندارد حسابداری 38 رجوع شود).

هدف این استاندارد، بهبود مربوط بودن، قابلیت اتکا و قابلیت مقایسه اطلاعاتی است که واحد گزارشگر، در صورتهای مالی خود درباره ترکیب تجاری و آثار آن ارائه می‌کند. برای این منظور، این استاندارد درباره موارد زیر، اصول و الزاماتی را برای واحد تحصیل‌كننده تعیین می‌کند: الف) نحوه شناخت و اندازه‌گیری داراییهای قابل تشخیص تحصیل‌شده، بدهیهای تقبل‌شده و منافع فاقد حق کنترل در واحد تحصیل‌شده در صورتهای مالی آن؛ ب) نحوه شناخت و اندازه‌گیری سرقفلی تحصیل‌شده در ترکیب تجاری یا سود حاصل از خرید زیر قیمت؛ و پ) تعیین اطلاعاتی که باید افشا شود تا استفاده‌کنندگان صورتهای مالی را قادر به ارزیابی ماهیت و آثار مالی ترکیب تجاری کند.